Definify.com
Definition 2024
hrjóta
hrjóta
Icelandic
Verb
hrjóta (strong verb, third-person singular past indicative hraut, third-person plural past indicative hrutu, supine hrotið)
- to snore
Conjugation
hrjóta — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að hrjóta | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
hrotið | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
hrjótandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) |
||||
| present (nútíð) |
ég hrýt | við hrjótum | present (nútíð) |
ég hrjóti | við hrjótum |
| þú hrýtur | þið hrjótið | þú hrjótir | þið hrjótið | ||
| hann, hún, það hrýtur | þeir, þær, þau hrjóta | hann, hún, það hrjóti | þeir, þær, þau hrjóti | ||
| past (þátíð) |
ég hraut | við hrutum | past (þátíð) |
ég hryti | við hrytum |
| þú hraust | þið hrutuð | þú hrytir | þið hrytuð | ||
| hann, hún, það hraut | þeir, þær, þau hrutu | hann, hún, það hryti | þeir, þær, þau hrytu | ||
| imperative (boðháttur) |
hrjót (þú) | hrjótið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| hrjóttu | hrjótiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
Related terms
Etymology 2
From Old Norse hrjóta, from Proto-Germanic *hreutaną, perhaps related to Middle Low German rūzen. Probably from Proto-Indo-European *kreu-, as hrjóða, hrjósa and hrynja.
Verb
hrjóta (strong verb, third-person singular past indicative hraut, third-person plural past indicative hrutu, supine hrotið)
Conjugation
hrjóta — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að hrjóta | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
hrotið | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
hrjótandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) |
||||
| present (nútíð) |
ég hrýt | við hrjótum | present (nútíð) |
ég hrjóti | við hrjótum |
| þú hrýtur | þið hrjótið | þú hrjótir | þið hrjótið | ||
| hann, hún, það hrýtur | þeir, þær, þau hrjóta | hann, hún, það hrjóti | þeir, þær, þau hrjóti | ||
| past (þátíð) |
ég hraut | við hrutum | past (þátíð) |
ég hryti | við hrytum |
| þú hraust | þið hrutuð | þú hrytir | þið hrytuð | ||
| hann, hún, það hraut | þeir, þær, þau hrutu | hann, hún, það hryti | þeir, þær, þau hrytu | ||
| imperative (boðháttur) |
hrjót (þú) | hrjótið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| hrjóttu | hrjótiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
hrotinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
| strong declension (sterk beyging) |
singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) |
masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) |
||
| nominative (nefnifall) |
hrotinn | hrotin | hrotið | hrotnir | hrotnar | hrotin | |
| accusative (þolfall) |
hrotinn | hrotna | hrotið | hrotna | hrotnar | hrotin | |
| dative (þágufall) |
hrotnum | hrotinni | hrotnu | hrotnum | hrotnum | hrotnum | |
| genitive (eignarfall) |
hrotins | hrotinnar | hrotins | hrotinna | hrotinna | hrotinna | |
| weak declension (veik beyging) |
singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
| masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) |
masculine (karlkyn) |
feminine (kvenkyn) |
neuter (hvorugkyn) |
||
| nominative (nefnifall) |
hrotni | hrotna | hrotna | hrotnu | hrotnu | hrotnu | |
| accusative (þolfall) |
hrotna | hrotnu | hrotna | hrotnu | hrotnu | hrotnu | |
| dative (þágufall) |
hrotna | hrotnu | hrotna | hrotnu | hrotnu | hrotnu | |
| genitive (eignarfall) |
hrotna | hrotnu | hrotna | hrotnu | hrotnu | hrotnu | |