Definify.com
Definition 2025
reken
reken
Dutch
Verb
reken
Anagrams
Low German
Etymology
From Old Saxon *rekenōn, from Proto-Germanic *rekanōną. Compare German rechnen, Dutch rekenen and English reckon. Indirectly derived from Proto-Indo-European *h₃reǵ-.
Verb
reken (past singular reken, past participle rekent, auxiliary verb hebben)
Conjugation
Conjugation of reken (weak verb, irregular)
| infinitive | reken | |
|---|---|---|
| indicative | present | preterite |
| 1st person singular | reken | reken |
| 2nd person singular | rekens(t) | rekens(t) |
| 3rd person singular | reken(t) | reken |
| plural | rekent, rekenen | reeknen, reken |
| imperative | present | — |
| singular | reken(e) | |
| plural | rekent | |
| participle | present | past |
| reken | (e)rekent, gerekent | |
| Note: This conjugation is one of many; neither its grammar nor spelling apply to all dialects. | ||