Definify.com

Definition 2024

See also: erja

Erja

Inflection of Erja (Kotus type 9/kala, no gradation)
nominative		Erja	Erjat
genitive		Erjan	Erjojen
partitive		Erjaa	Erjoja
illative		Erjaan	Erjoihin
		singular	plural
nominative		Erja	Erjat
accusative	nom.	Erja	Erjat
accusative	gen.	Erjan	Erjat
genitive		Erjan	Erjojen Erjain^rare
partitive		Erjaa	Erjoja
inessive		Erjassa	Erjoissa
elative		Erjasta	Erjoista
illative		Erjaan	Erjoihin
adessive		Erjalla	Erjoilla
ablative		Erjalta	Erjoilta
allative		Erjalle	Erjoille
essive		Erjana	Erjoina
translative		Erjaksi	Erjoiksi
instructive		—	Erjoin
abessive		Erjatta	Erjoitta
comitative		—	Erjoineen

See also: Erja

erja ‎(weak verb, third-person singular past indicative erjaði, supine erjað)

erja — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að erja
supine (sagnbót)		erjað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		erjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég erja	við erjum	present (nútíð)	ég erji	við erjum
	þú erjar	þið erjið		þú erjir	þið erjið
	hann, hún, það erjar	þeir, þær, þau erja		hann, hún, það erji	þeir, þær, þau erji

past (þátíð)	ég erjaði	við erjuðum	past (þátíð)	ég erjaði	við erjuðum
	þú erjaðir	þið erjuðuð		þú erjaðir	þið erjuðuð
	hann, hún, það erjaði	þeir, þær, þau erjuðu		hann, hún, það erjaði	þeir, þær, þau erjuðu

imperative (boðháttur)	erja (þú)	erjið (þið)
	erjaðu	erjiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

erjast — mediopassive voice (miðmynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að erjast
supine (sagnbót)		erjast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		erjandist the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég erjast	við erjumst	present (nútíð)	ég erjist	við erjumst
	þú erjast	þið erjist		þú erjist	þið erjist
	hann, hún, það erjast	þeir, þær, þau erjast		hann, hún, það erjist	þeir, þær, þau erjist

past (þátíð)	ég erjaðist	við erjuðumst	past (þátíð)	ég erjaðist	við erjuðumst
	þú erjaðist	þið erjuðust		þú erjaðist	þið erjuðust
	hann, hún, það erjaðist	þeir, þær, þau erjuðust		hann, hún, það erjaðist	þeir, þær, þau erjuðust

imperative (boðháttur)	erjast (þú)	erjist (þið)
	erjastu	erjisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

erjaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
strong declension (sterk beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erjaður	erjuð	erjað	erjaðir	erjaðar	erjuð
accusative (þolfall)	erjaðan	erjaða	erjað	erjaða	erjaðar	erjuð
dative (þágufall)	erjuðum	erjaðri	erjuðu	erjuðum	erjuðum	erjuðum
genitive (eignarfall)	erjaðs	erjaðrar	erjaðs	erjaðra	erjaðra	erjaðra

weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
weak declension (veik beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erjaði	erjaða	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu
accusative (þolfall)	erjaða	erjuðu	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu
dative (þágufall)	erjaða	erjuðu	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu
genitive (eignarfall)	erjaða	erjuðu	erjaða	erjuðu	erjuðu	erjuðu