Old Polish

Noun

wróg m

1. lot, fate
2. bad omen

Related terms

• (nouns) wróża f, wróżbit m, wróżek m, wróżnik m
• (adjective) wróżczy

Etymology 2

From Proto-Slavic *vorgъ ‎(“foe, enemy”), from Proto-Balto-Slavic *warˀgás.

Noun

wróg m

1. murderer

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *vorgъ, from Proto-Balto-Slavic *warˀgás. Cognate with Lithuanian var̃gas ‎(“hardship, misery”), dialectal Latvian vārgs ‎(“misery”) and Old Prussian wargan ‎(“misery, suffering”) (accusative singular).

Pronunciation

• IPA^(key): [vruk]

Noun

wróg m pers

1. enemy, foe

Declension

Derived terms

• (noun) wrogość ‎(“hostility, enmity”)
• (adjective) wrogi

Related terms

• (noun) wróżda ‎(“vendetta”)
• (adjective) wraży

Synonyms

• (enemy): nieprzyjaciel
• (foe): przeciwnik