Definify.com

Definition 2024


orno

orno

See also: ornó and ornò

Italian

Noun

orno m (plural orni)

  1. manna ash (tree, Fraxinus ornus)

Synonyms

Verb

orno

  1. first-person singular present indicative of ornare

Anagrams


Latin

Etymology

For *ordnō, from ordō. Doublet of ordinō.

Pronunciation

Verb

ōrnō (present infinitive ōrnāre, perfect active ōrnāvī, supine ōrnātum); first conjugation

  1. I furnish, equip, prepare.
  2. I adorn, ornament, decorate.
  3. (figuratively) I honor, commend, praise.

Inflection

   Conjugation of orno (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ōrnō ōrnās ōrnat ōrnāmus ōrnātis ōrnant
imperfect ōrnābam ōrnābās ōrnābat ōrnābāmus ōrnābātis ōrnābant
future ōrnābō ōrnābis ōrnābit ōrnābimus ōrnābitis ōrnābunt
perfect ōrnāvī ōrnāvistī ōrnāvit ōrnāvimus ōrnāvistis ōrnāvērunt, ōrnāvēre
pluperfect ōrnāveram ōrnāverās ōrnāverat ōrnāverāmus ōrnāverātis ōrnāverant
future perfect ōrnāverō ōrnāveris ōrnāverit ōrnāverimus ōrnāveritis ōrnāverint
passive present ōrnor ōrnāris, ōrnāre ōrnātur ōrnāmur ōrnāminī ōrnantur
imperfect ōrnābar ōrnābāris, ōrnābāre ōrnābātur ōrnābāmur ōrnābāminī ōrnābantur
future ōrnābor ōrnāberis, ōrnābere ōrnābitur ōrnābimur ōrnābiminī ōrnābuntur
perfect ōrnātus + present active indicative of sum
pluperfect ōrnātus + imperfect active indicative of sum
future perfect ōrnātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ōrnem ōrnēs ōrnet ōrnēmus ōrnētis ōrnent
imperfect ōrnārem ōrnārēs ōrnāret ōrnārēmus ōrnārētis ōrnārent
perfect ōrnāverim ōrnāverīs ōrnāverit ōrnāverīmus ōrnāverītis ōrnāverint
pluperfect ōrnāvissem ōrnāvissēs ōrnāvisset ōrnāvissēmus ōrnāvissētis ōrnāvissent
passive present ōrner ōrnēris, ōrnēre ōrnētur ōrnēmur ōrnēminī ōrnentur
imperfect ōrnārer ōrnārēris, ōrnārēre ōrnārētur ōrnārēmur ōrnārēminī ōrnārentur
perfect ōrnātus + present active subjunctive of sum
pluperfect ōrnātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ōrnā ōrnāte
future ōrnātō ōrnātō ōrnātōte ōrnantō
passive present ōrnāre ōrnāminī
future ōrnātor ōrnātor ōrnantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ōrnāre ōrnāvisse ōrnātūrus esse ōrnārī ōrnātus esse ōrnātum īrī
participles ōrnāns ōrnātūrus ōrnātus ōrnandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
ōrnāre ōrnandī ōrnandō ōrnandum ōrnātum ōrnātū

Derived terms

Descendants

References

  • orno in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • orno in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • Félix Gaffiot (1934), “orno”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
  • Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to do any one a service or kindness: beneficio aliquem afficere, ornare
    • to praise, extol, commend a person: eximia laude ornare aliquem
    • to honour, show respect for, a person: aliquem honore afficere, augere, ornare, prosequi (vid. sect. VI. 11., note Prosequi...)
    • to celebrate some one's exploits in song: alicuius res gestas versibus ornare, celebrare
    • to embellish a narrative: dicendo ornare aliquid
    • to add rhetorical, dramatic embellishments to a subject: rhetorice, tragice ornare aliquid (Brut. 11. 43)
    • to prepare, give a feast, dinner: convivium instruere, apparare, ornare (magnifice, splendide)
    • to equip a boat, a fleet: navem (classem) armare, ornare, instruere
    • (ambiguous) the star-lit sky; the firmament: caelum astris distinctum et ornatum
    • (ambiguous) to be in the enjoyment of a large fortune: fortunis maximis ornatum esse
    • (ambiguous) to afford matter for elaboration, embellishment: materiem ad ornatum praebere
    • (ambiguous) to be virtuous: virtute praeditum, ornatum esse (opp. vitiis obrutum esse)
  • Andrew L. Sihler (1995) New Comparative Grammar of Greek and Latin, New York, Oxford, Oxford University Press

Portuguese

Verb

orno

  1. First-person singular (eu) present indicative of ornar

Spanish

Verb

orno

  1. First-person singular (yo) present indicative form of ornar.