Definify.com
Definition 2025
grata
grata
Catalan
Verb
grata
- third-person singular present indicative form of gratar
- second-person singular imperative form of gratar
Italian
Etymology
From Latin crātis, crātem.
Noun
grata f (plural grate)
Adjective
grata
- feminine singular of grato
Anagrams
Latin
Adjective
grāta
- nominative feminine singular of grātus
- nominative neuter plural of grātus
- accusative neuter plural of grātus
- vocative feminine singular of grātus
- vocative neuter plural of grātus
grātā
- ablative feminine singular of grātus
References
- GRATA in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- grata in William Smith, editor (1848) A Dictionary of Greek Biography and Mythology, London: John Murray
Old Swedish
Etymology
From Old Norse gráta, from Proto-Germanic *grētaną.
Verb
grāta
Conjugation
<div class="NavFrame" width: 100%;">
Conjugation of grāta (strong)
| present | past | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | grāta | — | |||
| participle | grātandi, -e | grātin | |||
| active voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive |
| iæk | grāter | grāti, -e | — | grǣt | grǣti, -e |
| þū | grāter | grāti, -e | grāt | grǣst | grǣti, -e |
| han | grāter | grāti, -e | — | grǣt | grǣti, -e |
| vīr | grātum, -om | grātum, -om | grātum, -om | grǣtum, -om | grǣtum, -om |
| īr | grātin | grātin | grātin | grǣtin | grǣtin |
| þēr | grāta | grātin | — | grǣtu, -o | grǣtin |
| mediopassive voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive |
| iæk | — | — | — | — | — |
| þū | — | — | — | — | — |
| han | — | — | — | — | — |
| vīr | — | — | — | — | — |
| īr | — | — | — | — | — |
| þēr | — | — | — | — | — |
Descendants
- Swedish: gråta