Definify.com

Definition 2024

dręczyć impf ‎(perfective zadręczyć)

Conjugation of dręczyć impf

		singular			plural
	person	m	f	n	m pers	m anim, m inan, f, n
infinitive		dręczyć
present tense	1st	dręczę			dręczymy
	2nd	dręczysz			dręczycie
	3rd	dręczy			dręczą
past tense	1st	dręczyłem	dręczyłam		dręczyliśmy	dręczyłyśmy
	2nd	dręczyłeś	dręczyłaś		dręczyliście	dręczyłyście
	3rd	dręczył	dręczyła	dręczyło	dręczyli	dręczyły
future tense	1st	będę dręczył¹	będę dręczyła¹		będziemy dręczyli¹	będziemy dręczyły¹
	2nd	będziesz dręczył¹	będziesz dręczyła¹		będziecie dręczyli¹	będziecie dręczyły¹
	3rd	będzie dręczył¹	będzie dręczyła¹	będzie dręczyło¹	będą dręczyli¹	będą dręczyły¹
conditional	1st	dręczyłbym	dręczyłabym		dręczylibyśmy	dręczyłybyśmy
	2nd	dręczyłbyś	dręczyłabyś		dręczylibyście	dręczyłybyście
	3rd	dręczyłby	dręczyłaby	dręczyłoby	dręczyliby	dręczyłyby
imperative	1st	—			dręczmy
	2nd	dręcz			dręczcie
	3rd	niech dręczy			niech dręczą
active adjectival participle		dręczący	dręcząca	dręczące	dręczący	dręczące
passive adjectival participle		dręczony	dręczona	dręczone	dręczeni	dręczone
contemporary adverbial participle		dręcząc
impersonal past		dręczono
verbal noun		dręczenie
¹or: będę dręczyć, będziesz dręczyć etc.

(to torment, to torture): męczyć, torturować, zadręczać
(to bother, to trouble): dokuczać, kłopotać, martwić, naprzykrzać się, niepokoić, trapić