Definify.com

Definition 2024


coniugo

coniugo

See also: coniugò

Italian

Verb

coniugo

  1. first-person singular present indicative of coniugare

Latin

Etymology

con- + iugō (I join, yoke)

Alternative forms

Pronunciation

Verb

coniugō (present infinitive coniugāre, perfect active coniugāvī, supine coniugātum); first conjugation

  1. I unite, especially in marriage

Inflection

   Conjugation of coniugo (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present coniugō coniugās coniugat coniugāmus coniugātis coniugant
imperfect coniugābam coniugābās coniugābat coniugābāmus coniugābātis coniugābant
future coniugābō coniugābis coniugābit coniugābimus coniugābitis coniugābunt
perfect coniugāvī coniugāvistī coniugāvit coniugāvimus coniugāvistis coniugāvērunt, coniugāvēre
pluperfect coniugāveram coniugāverās coniugāverat coniugāverāmus coniugāverātis coniugāverant
future perfect coniugāverō coniugāveris coniugāverit coniugāverimus coniugāveritis coniugāverint
passive present coniugor coniugāris, coniugāre coniugātur coniugāmur coniugāminī coniugantur
imperfect coniugābar coniugābāris, coniugābāre coniugābātur coniugābāmur coniugābāminī coniugābantur
future coniugābor coniugāberis, coniugābere coniugābitur coniugābimur coniugābiminī coniugābuntur
perfect coniugātus + present active indicative of sum
pluperfect coniugātus + imperfect active indicative of sum
future perfect coniugātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present coniugem coniugēs coniuget coniugēmus coniugētis coniugent
imperfect coniugārem coniugārēs coniugāret coniugārēmus coniugārētis coniugārent
perfect coniugāverim coniugāverīs coniugāverit coniugāverīmus coniugāverītis coniugāverint
pluperfect coniugāvissem coniugāvissēs coniugāvisset coniugāvissēmus coniugāvissētis coniugāvissent
passive present coniuger coniugēris, coniugēre coniugētur coniugēmur coniugēminī coniugentur
imperfect coniugārer coniugārēris, coniugārēre coniugārētur coniugārēmur coniugārēminī coniugārentur
perfect coniugātus + present active subjunctive of sum
pluperfect coniugātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present coniugā coniugāte
future coniugātō coniugātō coniugātōte coniugantō
passive present coniugāre coniugāminī
future coniugātor coniugātor coniugantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives coniugāre coniugāvisse coniugātūrus esse coniugārī coniugātus esse coniugātum īrī
participles coniugāns coniugātūrus coniugātus coniugandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
coniugāre coniugandī coniugandō coniugandum coniugātum coniugātū

Descendants

  • Italian: coniugare
  • Portuguese: conjugar
  • Sardinian: cogiare, cogiuare, cojai, cojare, cojuare, cosuare, couare, cozare, cojubare, cojuvare
  • Spanish: conjugar

References