Definify.com

Definition 2024

ὀνομαστικός

ὀνομαστικός

See also: ονομαστικός

Ancient Greek

Adjective

ὀνομαστικός • ‎(onomastikós) m ‎(feminine ὀνομαστική, neuter ὀνομαστικόν); first/second declension

good at naming
Of or concerning naming
(elliptically for ὀνομαστική πτῶσις ‎(ptôsis)) the nominative case

Inflection

First and second declension of ὀνομαστικός, ὀνομαστική, ὀνομαστικόν

Number	Singular			Dual			Plural
Case / Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὀνομαστικός	ὀνομαστική	ὀνομαστικόν	ὀνομαστικώ	ὀνομαστικᾱ́	ὀνομαστικώ	ὀνομαστικοί	ὀνομαστικαί	ὀνομαστικᾰ́
Genitive	ὀνομαστικοῦ	ὀνομαστικῆς	ὀνομαστικοῦ	ὀνομαστικοῖν	ὀνομαστικαῖν	ὀνομαστικοῖν	ὀνομαστικῶν	ὀνομαστικῶν	ὀνομαστικῶν
Dative	ὀνομαστικῷ	ὀνομαστικῇ	ὀνομαστικῷ	ὀνομαστικοῖν	ὀνομαστικαῖν	ὀνομαστικοῖν	ὀνομαστικοῖς	ὀνομαστικαῖς	ὀνομαστικοῖς
Accusative	ὀνομαστικόν	ὀνομαστικήν	ὀνομαστικόν	ὀνομαστικώ	ὀνομαστικᾱ́	ὀνομαστικώ	ὀνομαστικούς	ὀνομαστικᾱ́ς	ὀνομαστικᾰ́
Vocative	ὀνομαστικέ	ὀνομαστική	ὀνομαστικόν	ὀνομαστικώ	ὀνομαστικᾱ́	ὀνομαστικώ	ὀνομαστικοί	ὀνομαστικαί	ὀνομαστικᾰ́

Related terms

ἀντονομαστικός ‎(antonomastikós)

Descendants

English: onomastic, onomastics
French: onomastique

References

ὀνομαστικός in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
«ὀνομαστικός» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette