Definify.com

Definition 2024

θεωρέω

Ancient Greek

Verb

θεωρέω • ‎(theōréō)

I am sent (as a θεωρός ‎(theōrós) to consult an oracle
I look at, spectate, observe
(of the mind) I contemplate, consider
(abstract) I speculate, theorize

Inflection

Present: θεωρῶ, θεωροῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	θεωρῶ	θεωρεῖς	θεωρεῖ	θεωρεῖτον	θεωρεῖτον	θεωροῦμεν	θεωρεῖτε	θεωροῦσῐ(ν)
	subjunctive	θεωρῶ	θεωρῇς	θεωρῇ	θεωρῆτον	θεωρῆτον	θεωρῶμεν	θεωρῆτε	θεωρῶσῐ(ν)
	optative	θεωροίην/ θεωροῖμῐ	θεωροίης/ θεωροῖς	θεωροίη/ θεωροῖ	θεωροίητον/ θεωροῖτον	θεωροιήτην/ θεωροίτην	θεωροίημεν/ θεωροῖμεν	θεωροίητε/ θεωροῖτε	θεωροίησᾰν/ θεωροῖεν
	imperative		θεώρει	θεωρείτω	θεωρεῖτον	θεωρείτων		θεωρεῖτε	θεωρούντων
middle/ passive	indicative	θεωροῦμαι	θεωρῇ/ θεωρεῖ	θεωρεῖται	θεωρεῖσθον	θεωρεῖσθον	θεωρούμεθᾰ	θεωρεῖσθε	θεωροῦνται
	subjunctive	θεωρῶμαι	θεωρῇ	θεωρῆται	θεωρῆσθον	θεωρῆσθον	θεωρώμεθᾰ	θεωρῆσθε	θεωρῶνται
	optative	θεωροίμην	θεωροῖο	θεωροῖτο	θεωροῖσθον	θεωροίσθην	θεωροίμεθᾰ	θεωροῖσθε	θεωροῖντο
	imperative		θεωροῦ	θεωρείσθω	θεωρεῖσθον	θεωρείσθων		θεωρεῖσθε	θεωρείσθων
		active				middle/passive
infinitive		θεωρεῖν				θεωρεῖσθαι
participle		θεωρῶν , θεωροῦσᾰ , θεωροῦν				θεωρούμενος , θεωρουμένη , θεωρούμενον

Present: θεωρέω, θεωρέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	θεωρέω	θεωρέεις	θεωρέει	θεωρέετον	θεωρέετον	θεωρέομεν	θεωρέετε	θεωρέουσῐ(ν)
	subjunctive	θεωρέω	θεωρέῃς	θεωρέῃ	θεωρέητον	θεωρέητον	θεωρέωμεν	θεωρέητε	θεωρέωσῐ(ν)
	optative	θεωρέοιμῐ	θεωρέοις	θεωρέοι	θεωρέοιτον	θεωρεοίτην	θεωρέοιμεν	θεωρέοιτε	θεωρέοιεν
	imperative		θεώρεε	θεωρεέτω	θεωρεετον	θεωρεέτων		θεωρεετε	θεωρεόντων
middle/ passive	indicative	θεωρέομαι	θεωρέει/ θεωρέῃ	θεωρέεται	θεωρέεσθον	θεωρέεσθον	θεωρεόμεθᾰ	θεωρέεσθε	θεωρέονται
	subjunctive	θεωρέωμαι	θεωρέῃ	θεωρέηται	θεωρέησθον	θεωρέησθον	θεωρεώμεθᾰ	θεωρέησθε	θεωρέωνται
	optative	θεωρεοίμην	θεωρέοιο	θεωρέοιτο	θεωρέοισθον	θεωρεοίσθην	θεωρεοίμεθᾰ	θεωρέοισθε	θεωρέοιντο
	imperative		θεωρέου	θεωρεέσθω	θεωρέεσθον	θεωρεέσθων		θεωρέεσθε	θεωρεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		θεωρέειν				θεωρέεσθαι
participle		θεωρέων , θεωρέουσᾰ , θεώρεον				θεωρεόμενος , θεωρεομένη , θεωρεόμενον

Imperfect: ἐθεώρουν, ἐθεωρούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐθεώρουν	ἐθεώρεις	ἐθεώρει	ἐθεωρεῖτον	ἐθεωρείτην	ἐθεωροῦμεν	ἐθεωρεῖτε	ἐθεώρουν
middle/ passive	indicative	ἐθεωρούμην	ἐθεωροῦ	ἐθεωρεῖτο	ἐθεωρεῖσθον	ἐθεωρείσθην	ἐθεωρούμεθᾰ	ἐθεωρεῖσθε	ἐθεωροῦντο

Imperfect: ἐθεώρεον, ἐθεωρεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐθεώρεον	ἐθεώρεες	ἐθεώρεε	ἐθεωρέετον	ἐθεωρεέτην	ἐθεωρέομεν	ἐθεωρέετε	ἐθεώρεον
middle/ passive	indicative	ἐθεωρεόμην	ἐθεωρέου	ἐθεωρέετο	ἐθεωρέεσθον	ἐθεωρεέσθην	ἐθεωρεόμεθᾰ	ἐθεωρέεσθε	ἐθεωρέοντο

Future: θεωρήσω, θεωρήσομαι, θεωρηθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	θεωρήσω	θεωρήσεις	θεωρήσει	θεωρήσετον	θεωρήσετον	θεωρήσομεν	θεωρήσετε	θεωρήσουσῐ(ν)
active	optative	θεωρήσοιμῐ	θεωρήσοις	θεωρήσοι	θεωρήσοιτον	θεωρησοίτην	θεωρήσοιμεν	θεωρήσοιτε	θεωρήσοιεν
middle	indicative	θεωρήσομαι	θεωρήσει/ θεωρήσῃ	θεωρήσεται	θεωρήσεσθον	θεωρήσεσθον	θεωρησόμεθᾰ	θεωρήσεσθε	θεωρήσονται
middle	optative	θεωρησοίμην	θεωρήσοιο	θεωρήσοιτο	θεωρήσοισθον	θεωρησοίσθην	θεωρησοίμεθᾰ	θεωρήσοισθε	θεωρήσοιντο
passive	indicative	θεωρηθήσομαι	θεωρηθήσει/ θεωρηθήσῃ	θεωρηθήσεται	θεωρηθήσεσθον	θεωρηθήσεσθον	θεωρηθησόμεθᾰ	θεωρηθήσεσθε	θεωρηθήσονται
passive	optative	θεωρηθησοίμην	θεωρηθήσοιο	θεωρηθήσοιτο	θεωρηθήσοισθον	θεωρηθησοίσθην	θεωρηθησοίμεθᾰ	θεωρηθήσοισθε	θεωρηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		θεωρήσειν			θεωρήσεσθαι		θεωρηθήσεσθαι
participle		θεωρήσων , θεωρήσουσᾰ , θεωρῆσον			θεωρησόμενος , θεωρησομένη , θεωρησόμενον		θεωρηθησόμενος , θεωρηθησομένη , θεωρηθησόμενον

Aorist: ἐθεώρησα, ἐθεωρησάμην, ἐθεωρήθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐθεώρησα	ἐθεώρησας	ἐθεώρησε	ἐθεωρήσατον	ἐθεωρησάτην	ἐθεωρήσαμεν	ἐθεωρήσατε	ἐθεώρησαν
	subjunctive	θεωρήσω	θεωρήσῃς	θεωρήσῃ	θεωρήσητον	θεωρήσητον	θεωρήσωμεν	θεωρήσητε	θεωρήσωσῐ(ν)
	optative	θεωρήσαιμῐ	θεωρήσαις/ θεωρήσειας	θεωρήσαι/ θεωρήσειε	θεωρήσαιτον	θεωρησαίτην	θεωρήσαιμεν	θεωρήσαιτε	θεωρήσαιεν/ θεωρήσειαν
	imperative		θεώρησον	θεωρησάτω	θεωρήσατον	θεωρησάτων		θεωρήσατε	θεωρησάντων
middle	indicative	ἐθεωρησάμην	ἐθεωρήσω	ἐθεωρήσατο	ἐθεωρήσασθον	ἐθεωρησάσθην	ἐθεωρησάμεθα	ἐθεωρήσασθε	ἐθεωρήσαντο
	subjunctive	θεωρήσωμαι	θεωρήσῃ	θεωρήσηται	θεωρήσησθον	θεωρήσησθον	θεωρησώμεθα	θεωρήσησθε	θεωρήσωνται
	optative	θεωρησαίμην	θεωρήσαιο	θεωρήσαιτο	θεωρήσαισθον	θεωρησαίσθην	θεωρησαίμεθα	θεωρήσαισθε	θεωρήσαιντο
	imperative		θεώρησαι	θεωρησάσθω	θεωρήσασθον	θεωρησάσθων		θεωρήσασθε	θεωρησάσθων
passive	indicative	ἐθεωρήθην	ἐθεωρήθης	ἐθεωρήθη	ἐθεωρήθητον	ἐθεωρηθήτην	ἐθεωρήθημεν	ἐθεωρήθητε	ἐθεωρήθησαν
	subjunctive	θεωρηθῶ	θεωρηθῇς	θεωρηθῇ	θεωρηθῆτον	θεωρηθῆτον	θεωρηθῶμεν	θεωρηθῆτε	θεωρηθῶσῐ(ν)
	optative	θεωρηθείην	θεωρηθείης	θεωρηθείη	θεωρηθεῖτον/ θεωρηθείητον	θεωρηθείτην/ θεωρηθειήτην	θεωρηθεῖμεν/ θεωρηθείημεν	θεωρηθεῖτε/ θεωρηθείητε	θεωρηθεῖεν/ θεωρηθείησαν
	imperative		θεωρήθητι	θεωρηθήτω	θεωρήθητον	θεωρηθήτων		θεωρήθητε	θεωρηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		θεώρησαι			θεωρήσασθαι		θεωρηθῆναι
participle	m	θεωρήσᾱς			θεωρησάμενος		θεωρηθείς
	f	θεωρήσᾱσα			θεωρησαμένη		θεωρηθεῖσα
	n	θεώρησαν			θεωρησάμενον		θεωρηθέν

Perfect: τεθεώρηκα, τεθεώρημαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τεθεώρηκα	τεθεώρηκας	τεθεώρηκε	τεθεωρήκατον	τεθεωρήκατον	τεθεωρήκαμεν	τεθεωρήκατε	τεθεωρήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τεθεωρηκὼς ὦ/ τεθεωρήκω	τεθεωρηκὼς ᾖς/ τεθεωρήκῃς	τεθεωρηκὼς ᾖ/ τεθεωρήκῃ	τεθεωρηκότε ἦτον/ τεθεωρήκητον	τεθεωρηκότε ἦτον/ τεθεωρήκητον	τεθεωρηκότες ὦμεν/ τεθεωρήκωμεν	τεθεωρηκότες ἦτε/ τεθεωρήκητε	τεθεωρηκότες ὦσῐ(ν)/ τεθεωρήκωσῐ(ν)
	optative	τεθεωρηκὼς εἴην/ τεθεωρήκοιμῐ/ τεθεωρηκοίην	τεθεωρηκὼς εἴης/ τεθεωρήκοις/ τεθεωρηκοίης	τεθεωρηκὼς εἴη/ τεθεωρήκοι/ τεθεωρηκοίη	τεθεωρηκότε εἴητον/ τεθεωρηκότε εἶτον/ τεθεωρήκοιτον	τεθεωρηκὀτε εἰήτην/ τεθεωρηκότε εἴτην/ τεθεωρηκοίτην	τεθεωρηκότες εἴημεν/ τεθεωρηκότες εἶμεν/ τεθεωρήκοιμεν	τεθεωρηκότες εἴητε/ τεθεωρηκότες εἶτε/ τεθεωρήκοιτε	τεθεωρηκότες εἴησαν/ τεθεωρηκότε εἶεν/ τεθεωρήκοιεν
	imperative		τεθεωρηκὼς ἴσθῐ	τεθεωρηκὼς ἔστω	τεθεωρηκότε ἔστον	τεθεωρηκότε ἔστων		τεθεωρηκότες ἔστε	τεθεωρηκότες ὄντων
middle/ passive	indicative	τεθεώρημαι	τεθεώρησαι	τεθεώρηται	τεθεώρησθον	τεθεώρησθον	τεθεωρήμεθα	τεθεώρησθε	τεθεώρηνται
	subjunctive	τεθεωρημένος ὦ	τεθεωρημένος ᾖς	τεθεωρημένος ᾖ	τεθεωρημένω ἦτον	τεθεωρημένω ἦτον	τεθεωρημένοι ὦμεν	τεθεωρημένοι ἦτε	τεθεωρημένοι ὦσῐ
	optative	τεθεωρημένος εἴην	τεθεωρημένος εἴης	τεθεωρημένος εἴη	τεθεωρημένοι εἴητον/ τεθεωρημένοι εἶτον	τεθεωρημένω εἰήτην/ τεθεωρημένω εἴτην	τεθεωρημένοι εἴημεν/ τεθεωρημένοι εἶμεν	τεθεωρημένοι εἴητε/ τεθεωρημένοι εἶτε	τεθεωρημένοι εἴησαν/ τεθεωρημένοι εἶεν
	imperative		τεθεώρησο	τεθεωρήσθω	τεθεώρησθον	τεθεωρήσθων		τεθεώρησθε	τεθεωρήσθων
		active				middle/passive
infinitive		τεθεωρηκέναι				τεθεωρήσθαι
participle		τεθεωρηκώς , τεθεωρηκυῖα , τεθεωρηκός				τεθεωρημένος , τεθεωρημένη , τεθεωρημένον

Pluperfect: ἐτεθεωρήκειν/ἐτεθεωρήκη

number		singular			dual		plural
pluperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτεθεωρήκειν/ ἐτεθεωρήκη	ἐτεθεωρήκεις/ ἐτεθεωρήκης	ἐτεθεωρήκει(ν)	ἐτεθεωρήκετον	ἐτεθεωρηκέτην	ἐτεθεωρήκεμεν	ἐτεθεωρήκετε	ἐτεθεωρήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐτεθεωρήμην	ἐτεθεώρησο	ἐτεθεώρητο	ἐτεθεώρησθον	ἐτεθεωρήσθην	ἐτεθεωρήμεθᾰ	ἐτεθεώρησθε	ἐτεθεώρηντο

Derived terms

ἀναθεωρέω ‎(anatheōréō)
ἀποθεωρέω ‎(apotheōréō)
διαθεωρέω ‎(diatheōréō)
ἐνθεωρέω ‎(entheōréō)
ἐπιθεωρέω ‎(epitheōréō)
θεώρημα ‎(theṓrēma)
θεώρησις ‎(theṓrēsis)
θεωρητικός ‎(theōrētikós)
θεωρητός ‎(theōrētós)
καταθεωρέω ‎(katatheōréō)

παραθεωρέω ‎(paratheōréō)
περιθεωρέω ‎(peritheōréō)
προαποθεωρέω ‎(proapotheōréō)
προεπιθεωρέω ‎(proepitheōréō)
προθεωρέω ‎(protheōréō)
προσθεωρέω ‎(prostheōréō)
συνεπιθεωρέω ‎(sunepitheōréō)
συνθεωρέω ‎(suntheōréō)
ὑποθεωρέω ‎(hupotheōréō)

References

θεωρέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
θεωρέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
«θεωρέω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
“G2334”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Definify.com

Definition 2024

θεωρέω

θεωρέω

Ancient Greek

Verb

Inflection

Derived terms

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results