Definify.com
Definition 2025
mundatus
mundatus
Latin
Participle
mundātus m (feminine mundāta, neuter mundātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | mundātus | mundāta | mundātum | mundātī | mundātae | mundāta | |
| genitive | mundātī | mundātae | mundātī | mundātōrum | mundātārum | mundātōrum | |
| dative | mundātō | mundātō | mundātīs | ||||
| accusative | mundātum | mundātam | mundātum | mundātōs | mundātās | mundāta | |
| ablative | mundātō | mundātā | mundātō | mundātīs | |||
| vocative | mundāte | mundāta | mundātum | mundātī | mundātae | mundāta | |
References
- mundatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- MUNDATUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- Félix Gaffiot (1934), “mundatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.