Definify.com
Definition 2025
indignatus
indignatus
Latin
Participle
indignātus m (feminine indignāta, neuter indignātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | indignātus | indignāta | indignātum | indignātī | indignātae | indignāta | |
| genitive | indignātī | indignātae | indignātī | indignātōrum | indignātārum | indignātōrum | |
| dative | indignātō | indignātō | indignātīs | ||||
| accusative | indignātum | indignātam | indignātum | indignātōs | indignātās | indignāta | |
| ablative | indignātō | indignātā | indignātō | indignātīs | |||
| vocative | indignāte | indignāta | indignātum | indignātī | indignātae | indignāta | |
References
- indignatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- indignatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “indignatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.