Definify.com

Definition 2024


fingo

fingo

Italian

Verb

fingo

  1. first-person singular present indicative of fingere

Anagrams


Latin

Etymology

From Proto-Indo-European *dʰeyǵʰ- (to mold). Cognates include Ancient Greek τεῖχος (teîkhos), Sanskrit देग्धि (degdhi) and English dough.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈfin.ɡoː/, [ˈfɪŋ.ɡoː]

Verb

fingō (present infinitive fingere, perfect active finxī, supine fictum); third conjugation

  1. I shape, fashion, form, knead (dough)
  2. I adorn, dress, arrange
  3. I dissemble; I alter the truth in order to deceive; feign; pretend
  4. I train, teach, instruct

Conjugation

   Conjugation of fingo (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present fingō fingis fingit fingimus fingitis fingunt
imperfect fingēbam fingēbās fingēbat fingēbāmus fingēbātis fingēbant
future fingam fingēs finget fingēmus fingētis fingent
perfect finxī finxistī finxit finximus finxistis finxērunt, finxēre
pluperfect finxeram finxerās finxerat finxerāmus finxerātis finxerant
future perfect finxerō finxeris finxerit finxerimus finxeritis finxerint
passive present fingor fingeris, fingere fingitur fingimur fingiminī finguntur
imperfect fingēbar fingēbāris, fingēbāre fingēbātur fingēbāmur fingēbāminī fingēbantur
future fingar fingēris, fingēre fingētur fingēmur fingēminī fingentur
perfect fictus + present active indicative of sum
pluperfect fictus + imperfect active indicative of sum
future perfect fictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present fingam fingās fingat fingāmus fingātis fingant
imperfect fingerem fingerēs fingeret fingerēmus fingerētis fingerent
perfect finxerim finxerīs finxerit finxerīmus finxerītis finxerint
pluperfect finxissem finxissēs finxisset finxissēmus finxissētis finxissent
passive present fingar fingāris, fingāre fingātur fingāmur fingāminī fingantur
imperfect fingerer fingerēris, fingerēre fingerētur fingerēmur fingerēminī fingerentur
perfect fictus + present active subjunctive of sum
pluperfect fictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present finge fingite
future fingitō fingitō fingitōte finguntō
passive present fingere fingiminī
future fingitor fingitor finguntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives fingere finxisse fictūrus esse fingī fictus esse fictum īrī
participles fingēns fictūrus fictus fingendus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
fingere fingendī fingendō fingendum fictum fictū

Derived terms

Descendants

References

  • fingo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • fingo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • Félix Gaffiot (1934), “fingo”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
  • Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to dissemble, disguise one's feelings: vultum fingere
    • to be at the beck and call of another; to be his creature: totum se fingere et accommodare ad alicuius arbitrium et nutum
    • to form an idea of a thing, imagine, conceive: animo, cogitatione aliquid fingere (or simply fingere, but without sibi), informare
    • Plato's ideal republic: illa civitas, quam Plato finxit
    • to introduce a person (into a dialogue) discoursing on..: aliquem disputantem facere, inducere, fingere (est aliquid apud aliquem disputans)
    • to invent, form words: verba parere, fingere, facere

Swedish

Verb

fingo

  1. Obsolete plural form of fick, past tense of .