Esperanto

Noun

evidenteco ‎(uncountable, accusative evidentecon)

1. evidence (state of being evident), obviousness
   • 1908, Vallienne, Henri, Ĉu li?, ch. 11:

     Sed se la videblaj montroj mankis, se la evidenteco ne estis konstatebla, kompreneble la moralaj pruvoj tiel klare aperis, ke oni ne bezonis esti tre sagaca observanto, por penetri ĝis fundo la dolĉan sekreton, kiun ambaŭ kredis tiel perfekte kaŝita.

See also

• indikaĵo ‎(“evidence (indication)”)