Definify.com
Definition 2025
discubitus
discubitus
Latin
Participle
discubitus m (feminine discubita, neuter discubitum); first/second declension
- reclined (at table)
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | discubitus | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
| genitive | discubitī | discubitae | discubitī | discubitōrum | discubitārum | discubitōrum | |
| dative | discubitō | discubitō | discubitīs | ||||
| accusative | discubitum | discubitam | discubitum | discubitōs | discubitās | discubita | |
| ablative | discubitō | discubitā | discubitō | discubitīs | |||
| vocative | discubite | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
Noun
discubitus m (genitive discubitūs); fourth declension
- seat, or place to recline, at table
Inflection
Fourth declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | discubitus | discubitūs |
| genitive | discubitūs | discubituum |
| dative | discubituī | discubitibus |
| accusative | discubitum | discubitūs |
| ablative | discubitū | discubitibus |
| vocative | discubitus | discubitūs |
References
- discubitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “discubitus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.