Definify.com
Definition 2025
conquisitus
conquisitus
Latin
Participle
conquīsītus m (feminine conquīsīta, neuter conquīsītum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | conquīsītus | conquīsīta | conquīsītum | conquīsītī | conquīsītae | conquīsīta | |
| genitive | conquīsītī | conquīsītae | conquīsītī | conquīsītōrum | conquīsītārum | conquīsītōrum | |
| dative | conquīsītō | conquīsītō | conquīsītīs | ||||
| accusative | conquīsītum | conquīsītam | conquīsītum | conquīsītōs | conquīsītās | conquīsīta | |
| ablative | conquīsītō | conquīsītā | conquīsītō | conquīsītīs | |||
| vocative | conquīsīte | conquīsīta | conquīsītum | conquīsītī | conquīsītae | conquīsīta | |
References
- conquisitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conquisitus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- CONQUISITUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- Félix Gaffiot (1934), “conquisitus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.