Definify.com

Definition 2024


concilio

concilio

See also: concílio, concilió, and conciliò

Italian

Noun

concilio m (plural concili)

  1. council (especially religious)
  2. conference, meeting

Verb

concilio

  1. first-person singular present indicative of conciliare

Anagrams


Latin

Etymology

From concilium (council, meeting) + .

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /konˈki.li.o/, [kɔŋˈkɪ.li.ɔ]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /konˈt͡ʃi.li.o/, [konˈt͡ʃiː.li.o]

Verb

conciliō (present infinitive conciliāre, perfect active conciliāvī, supine conciliātum); first conjugation

  1. I unite (bring together)
  2. I recommend
  3. I procure or purchase
  4. I win over or gain

Conjugation

   Conjugation of concilio (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present conciliō conciliās conciliat conciliāmus conciliātis conciliant
imperfect conciliābam conciliābās conciliābat conciliābāmus conciliābātis conciliābant
future conciliābō conciliābis conciliābit conciliābimus conciliābitis conciliābunt
perfect conciliāvī conciliāvistī conciliāvit conciliāvimus conciliāvistis conciliāvērunt, conciliāvēre
pluperfect conciliāveram conciliāverās conciliāverat conciliāverāmus conciliāverātis conciliāverant
future perfect conciliāverō conciliāveris conciliāverit conciliāverimus conciliāveritis conciliāverint
passive present concilior conciliāris, conciliāre conciliātur conciliāmur conciliāminī conciliantur
imperfect conciliābar conciliābāris, conciliābāre conciliābātur conciliābāmur conciliābāminī conciliābantur
future conciliābor conciliāberis, conciliābere conciliābitur conciliābimur conciliābiminī conciliābuntur
perfect conciliātus + present active indicative of sum
pluperfect conciliātus + imperfect active indicative of sum
future perfect conciliātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present conciliem conciliēs conciliet conciliēmus conciliētis concilient
imperfect conciliārem conciliārēs conciliāret conciliārēmus conciliārētis conciliārent
perfect conciliāverim conciliāverīs conciliāverit conciliāverīmus conciliāverītis conciliāverint
pluperfect conciliāvissem conciliāvissēs conciliāvisset conciliāvissēmus conciliāvissētis conciliāvissent
passive present concilier conciliēris, conciliēre conciliētur conciliēmur conciliēminī concilientur
imperfect conciliārer conciliārēris, conciliārēre conciliārētur conciliārēmur conciliārēminī conciliārentur
perfect conciliātus + present active subjunctive of sum
pluperfect conciliātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present conciliā conciliāte
future conciliātō conciliātō conciliātōte conciliantō
passive present conciliāre conciliāminī
future conciliātor conciliātor conciliantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives conciliāre conciliāvisse conciliātūrus esse conciliārī conciliātus esse conciliātum īrī
participles conciliāns conciliātūrus conciliātus conciliandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
conciliāre conciliandī conciliandō conciliandum conciliātum conciliātū

Derived terms

Descendants

References

  • concilio in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concilio in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • Félix Gaffiot (1934), “concilio”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
  • Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to find favour with some one; to get into their good graces: benevolentiam, favorem, voluntatem alicuius sibi conciliare or colligere (ex aliqua re)
    • to gain dignity; to make oneself a person of consequence: auctoritatem or dignitatem sibi conciliare, parare
    • to arrange a marriage: nuptias conciliare (Nep. Att. 5. 3)
    • to bring about a peace: pacem conciliare (Fam. 10. 27)

Spanish

Etymology 1

Verb

concilio

  1. First-person singular (yo) present indicative form of conciliar.

Etymology 2

Borrowed from Latin concilium.

Noun

concilio m (plural concilios)

  1. an assembly or coterie that deals in something and its bylaws, especially a religious body
    • 1882, Francisco de Asís de Bofarull y Sans, Felipe de Malla y el Concilio de Constanza, preview
      Aíiade, al igual que Zurita, Feliu y otros historiadores y pliblicistas, las noticias tan sólo de las embajadas de Inglaterra y Constanza, en cuyoiúltimo punto fue uno de los que mas se «ilistinguieron durante el Concilio.
    • 1995, Sergio Obeso, Concilio Vaticano II: logros y tareas: una reflexión a treinta años, preview
      El Concilio Vaticano II fue y es un gran acontecimiento dentro del ámbito católico mundial.
    • 1998, Pablo Cervero Barranco, La incorporación en la Iglesia mediante el bautismo y la profesión ..., page 7
      El Concilio Vaticano II no ha publicado ningún documento referido todo él al sacramento del bautismo.
Synonyms