Definify.com

Definition 2024

εὐαγγελίζω

Ancient Greek

Alternative forms

εὐαγγελέω ‎(euangeléō)

Verb

εὐαγγελίζω • ‎(euangelízō)

I bring good news, announce good news
(Christianity) I preach the gospel

Inflection

Εὐαγγελίζω is generally deponent, with some exceptions in later Greek.

Inflection

Present: εὐαγγελίζω, εὐαγγελίζομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐαγγελίζω	εὐαγγελίζεις	εὐαγγελίζει	εὐαγγελίζετον	εὐαγγελίζετον	εὐαγγελίζομεν	εὐαγγελίζετε	εὐαγγελίζουσῐ(ν)
	subjunctive	εὐαγγελίζω	εὐαγγελίζῃς	εὐαγγελίζῃ	εὐαγγελίζητον	εὐαγγελίζητον	εὐαγγελίζωμεν	εὐαγγελίζητε	εὐαγγελίζωσῐ(ν)
	optative	εὐαγγελίζοιμῐ	εὐαγγελίζοις	εὐαγγελίζοι	εὐαγγελίζοιτον	εὐαγγελιζοίτην	εὐαγγελίζοιμεν	εὐαγγελίζοιτε	εὐαγγελίζοιεν
	imperative		εὐαγγέλιζε	εὐαγγελιζέτω	εὐαγγελίζετον	εὐαγγελιζέτων		εὐαγγελίζετε	εὐαγγελιζόντων
middle/ passive	indicative	εὐαγγελίζομαι	εὐαγγελίζει/ εὐαγγελίζῃ	εὐαγγελίζεται	εὐαγγελίζεσθον	εὐαγγελίζεσθον	εὐαγγελιζόμεθᾰ	εὐαγγελίζεσθε	εὐαγγελίζονται
	subjunctive	εὐαγγελίζωμαι	εὐαγγελίζῃ	εὐαγγελίζηται	εὐαγγελίζησθον	εὐαγγελίζησθον	εὐαγγελιζώμεθᾰ	εὐαγγελίζησθε	εὐαγγελίζωνται
	optative	εὐαγγελιζοίμην	εὐαγγελίζοιο	εὐαγγελίζοιτο	εὐαγγελίζοισθον	εὐαγγελιζοίσθην	εὐαγγελιζοίμεθᾰ	εὐαγγελίζοισθε	εὐαγγελίζοιντο
	imperative		εὐαγγελίζου	εὐαγγελιζέσθω	εὐαγγελίζεσθον	εὐαγγελιζέσθων		εὐαγγελίζεσθε	εὐαγγελιζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		εὐαγγελίζειν				εὐαγγελίζεσθαι
participle		εὐαγγελίζων , εὐαγγελίζουσᾰ , εὐαγγέλιζον				εὐαγγελιζόμενος , εὐαγγελιζομένη , εὐαγγελιζόμενον

Imperfect: εὐηγγέλιζον, εὐηγγελιζόμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγέλιζον	εὐηγγέλιζες	εὐηγγέλιζε	εὐηγγελίζετον	εὐηγγελιζέτην	εὐηγγελίζομεν	εὐηγγελίζετε	εὐηγγέλιζον
middle/ passive	indicative	εὐηγγελιζόμην	εὐηγγελίζου	εὐηγγελίζετο	εὐηγγελίζεσθον	εὐηγγελιζέσθην	εὐηγγελιζόμεθᾰ	εὐηγγελίζεσθε	εὐηγγελίζοντο

Future: εὐαγγελιῶ, εὐαγγελιοῦμαι, εὐαγγελισθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐαγγελιῶ/ εὐαγγελιέω	εὐαγγελιεῖς	εὐαγγελιεῖ	εὐαγγελιεῖτον	εὐαγγελιεῖτον	εὐαγγελιοῦμεν	εὐαγγελιεῖτε	εὐαγγελιοῦσῐ(ν)
active	optative	εὐαγγελιοίην/ εὐαγγελιοῖμῐ	εὐαγγελιοίης/ εὐαγγελιοῖς	εὐαγγελιοίη/ εὐαγγελιοῖ	εὐαγγελιοῖτον	εὐαγγελιοίτην	εὐαγγελιοῖμεν	εὐαγγελιοῖτε	εὐαγγελιοῖεν
middle	indicative	εὐαγγελιοῦμαι	εὐαγγελιῇ/ εὐαγγελιεῖ	εὐαγγελιεῖται	εὐαγγελιεῖσθον	εὐαγγελιεῖσθον	εὐαγγελιούμεθᾰ	εὐαγγελιεῖσθε	εὐαγγελιοῦνται
middle	optative	εὐαγγελιοίμην	εὐαγγελιοῖο	εὐαγγελιοῖτο	εὐαγγελιοῖσθον	εὐαγγελιοίσθην	εὐαγγελιοίμεθᾰ	εὐαγγελιοῖσθε	εὐαγγελιοῖντο
passive	indicative	εὐαγγελισθήσομαι	εὐαγγελισθήσει/ εὐαγγελισθήσῃ	εὐαγγελισθήσεται	εὐαγγελισθήσεσθον	εὐαγγελισθήσεσθον	εὐαγγελισθησόμεθᾰ	εὐαγγελισθήσεσθε	εὐαγγελισθήσονται
passive	optative	εὐαγγελισθησοίμην	εὐαγγελισθήσοιο	εὐαγγελισθήσοιτο	εὐαγγελισθήσοισθον	εὐαγγελισθησοίσθην	εὐαγγελισθησοίμεθᾰ	εὐαγγελισθήσοισθε	εὐαγγελισθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		εὐαγγελιεῖν			εὐαγγελιεῖσθαι		εὐαγγελισθήσεσθαι
participle		εὐαγγελιῶν , εὐαγγελιοῦσᾰ , εὐαγγελιοῦν			εὐαγγελιούμενος , εὐαγγελιουμένη , εὐαγγελιούμενον		εὐαγγελισθησόμενος , εὐαγγελισθησομένη , εὐαγγελισθησόμενον

Aorist: εὐηγγέλισα, εὐηγγελισάμην, εὐηγγελίσθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγέλισα	εὐηγγέλισας	εὐηγγέλισε	εὐηγγελίσατον	εὐηγγελισάτην	εὐηγγελίσαμεν	εὐηγγελίσατε	εὐηγγέλισαν
	subjunctive	εὐαγγελίσω	εὐαγγελίσῃς	εὐαγγελίσῃ	εὐαγγελίσητον	εὐαγγελίσητον	εὐαγγελίσωμεν	εὐαγγελίσητε	εὐαγγελίσωσῐ(ν)
	optative	εὐαγγελίσαιμῐ	εὐαγγελίσαις/ εὐαγγελίσειας	εὐαγγελίσαι/ εὐαγγελίσειε	εὐαγγελίσαιτον	εὐαγγελισαίτην	εὐαγγελίσαιμεν	εὐαγγελίσαιτε	εὐαγγελίσαιεν/ εὐαγγελίσειαν
	imperative		εὐαγγέλισον	εὐαγγελισάτω	εὐαγγελίσατον	εὐαγγελισάτων		εὐαγγελίσατε	εὐαγγελισάντων
middle	indicative	εὐηγγελισάμην	εὐηγγελίσω	εὐηγγελίσατο	εὐηγγελίσασθον	εὐηγγελισάσθην	εὐηγγελισάμεθα	εὐηγγελίσασθε	εὐηγγελίσαντο
	subjunctive	εὐαγγελίσωμαι	εὐαγγελίσῃ	εὐαγγελίσηται	εὐαγγελίσησθον	εὐαγγελίσησθον	εὐαγγελισώμεθα	εὐαγγελίσησθε	εὐαγγελίσωνται
	optative	εὐαγγελισαίμην	εὐαγγελίσαιο	εὐαγγελίσαιτο	εὐαγγελίσαισθον	εὐαγγελισαίσθην	εὐαγγελισαίμεθα	εὐαγγελίσαισθε	εὐαγγελίσαιντο
	imperative		εὐαγγέλισαι	εὐαγγελισάσθω	εὐαγγελίσασθον	εὐαγγελισάσθων		εὐαγγελίσασθε	εὐαγγελισάσθων
passive	indicative	εὐηγγελίσθην	εὐηγγελίσθης	εὐηγγελίσθη	εὐηγγελίσθητον	εὐηγγελισθήτην	εὐηγγελίσθημεν	εὐηγγελίσθητε	εὐηγγελίσθησαν
	subjunctive	εὐαγγελισθῶ	εὐαγγελισθῇς	εὐαγγελισθῇ	εὐαγγελισθῆτον	εὐαγγελισθῆτον	εὐαγγελισθῶμεν	εὐαγγελισθῆτε	εὐαγγελισθῶσῐ(ν)
	optative	εὐαγγελισθείην	εὐαγγελισθείης	εὐαγγελισθείη	εὐαγγελισθεῖτον/ εὐαγγελισθείητον	εὐαγγελισθείτην/ εὐαγγελισθειήτην	εὐαγγελισθεῖμεν/ εὐαγγελισθείημεν	εὐαγγελισθεῖτε/ εὐαγγελισθείητε	εὐαγγελισθεῖεν/ εὐαγγελισθείησαν
	imperative		εὐαγγελίσθητι	εὐαγγελισθήτω	εὐαγγελίσθητον	εὐαγγελισθήτων		εὐαγγελίσθητε	εὐαγγελισθέντων
		active			middle		passive
infinitive		εὐαγγέλισαι			εὐαγγελίσασθαι		εὐαγγελισθῆναι
participle	m	εὐαγγελίσᾱς			εὐαγγελισάμενος		εὐαγγελισθείς
	f	εὐαγγελίσᾱσα			εὐαγγελισαμένη		εὐαγγελισθεῖσα
	n	εὐαγγέλισαν			εὐαγγελισάμενον		εὐαγγελισθέν

Perfect: εὐηγγέλικᾰ, εὐηγγέλισμαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγέλικᾰ	εὐηγγέλικᾰς	εὐηγγέλικε	εὐηγγελίκᾰτον	εὐηγγελίκᾰτον	εὐηγγελίκᾰμεν	εὐηγγελίκᾰτε	εὐηγγέλικᾱσῐ(ν)
	subjunctive	εὐηγγελικὼς ὦ/ εὐηγγελίκω	εὐηγγελικὼς ᾖς/ εὐηγγελίκῃς	εὐηγγελικὼς ᾖ/ εὐηγγελίκῃ	εὐηγγελικότε ἦτον/ εὐηγγελίκητον	εὐηγγελικότε ἦτον/ εὐηγγελίκητον	εὐηγγελικότες ὦμεν/ εὐηγγελίκωμεν	εὐηγγελικότες ἦτε/ εὐηγγελίκητε	εὐηγγελικότες ὦσῐ(ν)/ εὐηγγελίκωσῐ(ν)
	optative	εὐηγγελικὼς εἴην/ εὐηγγελίκοιμῐ/ εὐηγγελικοίην	εὐηγγελικὼς εἴης/ εὐηγγελίκοις/ εὐηγγελικοίης	εὐηγγελικὼς εἴη/ εὐηγγελίκοι/ εὐηγγελικοίη	εὐηγγελικότε εἴητον/ εὐηγγελικότε εἶτον/ εὐηγγελίκοιτον	εὐηγγελικὀτε εἰήτην/ εὐηγγελικότε εἴτην/ εὐηγγελικοίτην	εὐηγγελικότες εἴημεν/ εὐηγγελικότες εἶμεν/ εὐηγγελίκοιμεν	εὐηγγελικότες εἴητε/ εὐηγγελικότες εἶτε/ εὐηγγελίκοιτε	εὐηγγελικότες εἴησᾰν/ εὐηγγελικότε εἶεν/ εὐηγγελίκοιεν
	imperative		εὐηγγελικὼς ἴσθῐ	εὐηγγελικὼς ἔστω	εὐηγγελικότε ἔστον	εὐηγγελικότε ἔστων		εὐηγγελικότες ἔστε	εὐηγγελικότες ὄντων
middle/ passive	indicative	εὐηγγέλισμαι	εὐηγγέλισαι	εὐηγγέλισται	εὐηγγέλισθον	εὐηγγέλισθον	εὐηγγελίσμεθᾰ	εὐηγγέλισθε	εὐηγγελισμένοι εἰσί
	subjunctive	εὐηγγελισμένος ὦ	εὐηγγελισμένος ᾖς	εὐηγγελισμένος ᾖ	εὐηγγελισμένω ἦτον	εὐηγγελισμένω ἦτον	εὐηγγελισμένοι ὦμεν	εὐηγγελισμένοι ἦτε	εὐηγγελισμένοι ὦσῐ
	optative	εὐηγγελισμένος εἴην	εὐηγγελισμένος εἴης	εὐηγγελισμένος εἴη	εὐηγγελισμένοι εἴητον/ εὐηγγελισμένοι εἶτον	εὐηγγελισμένω εἰήτην/ εὐηγγελισμένω εἴτην	εὐηγγελισμένοι εἴημεν/ εὐηγγελισμένοι εἶμεν	εὐηγγελισμένοι εἴητε/ εὐηγγελισμένοι εἶτε	εὐηγγελισμένοι εἴησᾰν/ εὐηγγελισμένοι εἶεν
	imperative		εὐηγγέλισο	εὐηγγελίσθω	εὐηγγέλισθον	εὐηγγελίσθων		εὐηγγέλισθε	εὐηγγελίσθων
		active				middle/passive
infinitive		εὐηγγελικέναι				εὐηγγελίσθαι
participle		εὐηγγελικώς , εὐηγγελικυῖᾰ , εὐηγγελικός				εὐηγγελισμένος , εὐηγγελισμένη , εὐηγγελισμένον

Definify.com

Definition 2024

εὐαγγελίζω

εὐαγγελίζω

Ancient Greek

Alternative forms

Verb

Inflection

Inflection

Related terms

Descendants

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results