Definify.com

Definition 2024

δέμω • ‎(démō)

Present: δέμω, δέμομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δέμω	δέμεις	δέμει	δέμετον	δέμετον	δέμομεν	δέμετε	δέμουσῐ(ν)
	subjunctive	δέμω	δέμῃς	δέμῃ	δέμητον	δέμητον	δέμωμεν	δέμητε	δέμωσῐ(ν)
	optative	δέμοιμῐ	δέμοις	δέμοι	δέμοιτον	δεμοίτην	δέμοιμεν	δέμοιτε	δέμοιεν
	imperative		δέμε	δεμέτω	δέμετον	δεμέτων		δέμετε	δεμόντων
middle/ passive	indicative	δέμομαι	δέμει/ δέμῃ	δέμεται	δέμεσθον	δέμεσθον	δεμόμεθᾰ	δέμεσθε	δέμονται
	subjunctive	δέμωμαι	δέμῃ	δέμηται	δέμησθον	δέμησθον	δεμώμεθᾰ	δέμησθε	δέμωνται
	optative	δεμοίμην	δέμοιο	δέμοιτο	δέμοισθον	δεμοίσθην	δεμοίμεθᾰ	δέμοισθε	δέμοιντο
	imperative		δέμου	δεμέσθω	δέμεσθον	δεμέσθων		δέμεσθε	δεμέσθων
		active				middle/passive
infinitive		δέμειν				δέμεσθαι
participle		δέμων , δέμουσᾰ , δέμον				δεμόμενος , δεμομένη , δεμόμενον

Aorist: ἔδειμα, ἐδειμάμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔδειμα	ἔδειμας	ἔδειμε	ἐδείματον	ἐδειμάτην	ἐδείμαμεν	ἐδείματε	ἔδειμαν
	subjunctive	δείμω	δείμῃς	δείμῃ	δείμητον	δείμητον	δείμωμεν	δείμητε	δείμωσῐ(ν)
	optative	δείμαιμῐ	δείμαις/ δείμειας	δείμαι/ δείμειε	δείμαιτον	δειμαίτην	δείμαιμεν	δείμαιτε	δείμαιεν/ δείμειαν
	imperative		δεῖμον	δειμάτω	δείματον	δειμάτων		δείματε	δειμάντων
middle	indicative	ἐδειμάμην	ἐδείμω	ἐδείματο	ἐδείμασθον	ἐδειμάσθην	ἐδειμάμεθα	ἐδείμασθε	ἐδείμαντο
	subjunctive	δείμωμαι	δείμῃ	δείμηται	δείμησθον	δείμησθον	δειμώμεθα	δείμησθε	δείμωνται
	optative	δειμαίμην	δείμαιο	δείμαιτο	δείμαισθον	δειμαίσθην	δειμαίμεθα	δείμαισθε	δείμαιντο
	imperative		δεῖμαι	δειμάσθω	δείμασθον	δειμάσθων		δείμασθε	δειμάσθων
		active				middle
infinitive		δεῖμαι				δείμασθαι
participle	m	δείμᾱς				δειμάμενος
	f	δείμᾱσα				δειμαμένη
	n	δεῖμαν				δειμάμενον

Perfect: δέδμημαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	δέδμημαι	δέδμησαι	δέδμηται	δέδμησθον	δέδμησθον	δεδμήμεθα	δέδμησθε	δέδμηνται
	subjunctive	δεδμημένος ὦ	δεδμημένος ᾖς	δεδμημένος ᾖ	δεδμημένω ἦτον	δεδμημένω ἦτον	δεδμημένοι ὦμεν	δεδμημένοι ἦτε	δεδμημένοι ὦσῐ
	optative	δεδμημένος εἴην	δεδμημένος εἴης	δεδμημένος εἴη	δεδμημένοι εἴητον/ δεδμημένοι εἶτον	δεδμημένω εἰήτην/ δεδμημένω εἴτην	δεδμημένοι εἴημεν/ δεδμημένοι εἶμεν	δεδμημένοι εἴητε/ δεδμημένοι εἶτε	δεδμημένοι εἴησαν/ δεδμημένοι εἶεν
	imperative		δέδμησο	δεδμήσθω	δέδμησθον	δεδμήσθων		δέδμησθε	δεδμήσθων
		infinitive				participle
infinitive		δεδμήσθαι				δεδμημένος , δεδμημένη , δεδμημένον

δέμω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
δέμω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
δέμω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«δέμω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
«δέμω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963